Herken jij jezelf in de kameleon? Verander je van kleur als de omstandigheden daarom vragen? In een bepaalde mate doen we dat waarschijnlijk allemaal. Ik deed het vroeger zelfs zo erg dat het me opbrak en ik een dijk van een burn-out kreeg. Inmiddels weet ik goed wie ik ben en wat ik te bieden heb. Ik ga mijn eigen weg en laat me niet langer zo beïnvloeden door wat ik denk dat mijn omgeving van me verwacht. En toch ga ik nog wel eens de mist in.
Een tijdje geleden gaf ik een workshop. Ik had de workshop breed aangekondigd op social media, en al gauw begonnen de aanmeldingen binnen te komen. Ik keek ernaar uit. En toch sloeg vlak voor de workshop de twijfel toe. Want ik had dan wel informatie gegeven over wat we op die avond zouden gaan doen, maar zou de inhoud van de workshop wel overeen komen met wat de aanwezigen ervan verwachtten? Zou ik ze niet teleurstellen? En, daar was ie weer; was wat ik te bieden had wel goed genoeg?
Allemaal doemgedachten die mij in een mum van tijd uit mijn evenwicht dreigden te brengen. Natuurlijk was het goed genoeg. Vanzelfsprekend bestond de kans dat niet iedereen in de workshop kreeg waarvoor hij gekomen was. Misschien had iemand de informatie niet goed gelezen, de informatie anders geïnterpreteerd dan ik had bedoeld, of zou er gewoon geen klik zijn tussen ons. Allemaal mogelijk. En allemaal, en hier gaat het vooral om, niet verkeerd. Uit niet één van die scenario’s zou ik de conclusie kunnen trekken dat ik het niet goed gedaan had, dat ik niet goed genoeg was.
En toch is dat wat we vaak doen. Als iets niet gaat zoals we willen, als we niet de erkenning krijgen waarvoor we werken dan betrekken we dat op onszelf. We geven onszelf daar de schuld van. Wat we daarbij gemakshalve maar even vergeten is dat er meer mensen zijn op deze wereld. En al die mensen zijn samen verantwoordelijk voor hoe alles reilt en zeilt. Jij bent niet in je eentje verantwoordelijk voor het slagen der dingen. Je doet het met elkaar.
Je kunt nooit voldoen aan alle verwachtingen die aan je gesteld worden. Er zijn altijd mensen die dingen van je vragen die je niet waar kunt maken (jijzelf bent daar overigens één van, maar daar kunnen we het een andere keer nog wel eens over hebben). En dat is helemaal oké. Zolang jij alles geeft wat je te geven hebt en je je daar goed over voelt doe je het “goed”.
Stel je voor: je hebt iets afgeleverd, een rapport geschreven, of een toffe post geplaatst op LinkedIn. Daarop krijg je in korte tijd dertig reacties. 29 zijn er lovend. En eentje is kritisch. Negatief misschien zelfs. En laat nou net die ene reactie blijven hangen. Die blijft door je hoofd spoken en maakt dat je je afvraagt: had ik dan toch niet beter…. Nee! Je had niets anders moeten doen. Je hebt het goed gedaan. En die ene persoon kan zich blijkbaar niet vinden in wat je hebt gepost. Omdat hij er een andere zienswijze op na houdt. Geen betere dus, maar een andere. Of gewoon omdat hij een slechte dag heeft en zin heeft om kritiek te leveren. Dat weet je niet. Hoe dan ook, zolang jij staat achter wat je hebt gepost, zolang je dat hebt gedaan vanuit je hart heb je het goed gedaan.
Dit betekent overigens niet dat je nooit meer van gedachten mag veranderen. Het kan best zijn dat juist die ene kritische reactie een eye-opener blijkt te zijn waardoor je de zaak van een andere kant gaat bekijken en je visie aanpast. Zolang de achterliggende reden daarvoor maar niet is om die ene criticus tevreden te stellen. Doe je dat wel, dan heb je weer 29 anderen om je zorgen over te maken…